محرم الحرام در دشتی

ازدواج در دشتی در گذشته های نه چندان دور در دیار ما رسم چنین بود که اگر جوانی به سنی می رسید که بزرگان تشخیص می دادند حرفی برای گفتن داردمی گفتندحالا بایدزن وزنبیلی به هم بزند وبزرگترها لازم می دانستند برای اوآستین بالابزنند. جوانان معذب به علت فرهنگ حاکم ، خیلی کم خودشان دختر مورد علاقه را پیدا می کردند و حالا اگر خدای نکرده هم پیدا می کرد باید از فیلترهای متعددی می گذشت تا پذیرفته می شد. پدران و مادران یا بقولی بزرگترها برای او دختری مناسب را می یافتند که درخورشأن خودشان باشد.این انتخاب درغالبا دربین دختران فامیل صورت می گرفت و بر مبنای این ضرب المثل معتقد بودند:"بگردم ای کُه او کُه تا بجورم کُهنه خویشی که غریبی بار مُو نمی برد منزل " و به تعبیری دیگر: قوم اگر گوشتت را بخورد ، استخوانت را دور نمی اندازد. باوردیگری هم داشتند.که عقد دختر عمو و پسر عمو درآسمانها بسته می شود. پس از این که بزرگان خانواده دختری را در نظر می گرفتند و توافق خانواده ی دختر را نیز جلب می کردند بعد از آن به پسر خبر می دادند که ما قرار هست از فلان خانواده و فلان دختر را برایت بگیریم. برخی از نامه هایی که از نسل های قدیم تر بجا مانده است و حکایت هایی که از معمرین شنیده شده است به این مطلب اشاره دارد. در بعضی از این نامه ها ، پدر برای فرزندش که در کشورهای حوزة خلیج فارس یا شهرهای کاری خودمان مانند آبادان کار می کرد ، دختران مورد نظر خودش را نام می برد تا او نیز بدون دیدار و هم صحبتی با او بپذیرد. این پذیرش بیشتر اوقات بر مبنای شناخت از خانوادة دختر و نه خود دختر بوده است. این رسم با شدت و سخت گیری بیشتری هم اکنون نیز در برخی از کشورهای منطقه حاکم است برای نمونه در کشور افغانستان ، بدون آن که پسر ، دخ محرم الحرام در دشتی...